Otobüse doğru ilerliyordum. Üstümde bir ağırlık vardı, bir sebebi bile yoktu; bazen yaşamın muhteşemliğini unutuveriyorum. Aptallık iste, ama o kendini hatırlattı...
Yağmur veya fırtınadan kırılımış bir ağac dalının etrafını mantar bürümüş, mantar deyip geçemedim, iğne oyası yapmışcasına, ince ince işlenmiş. Istanbul'un göbeğinde böyle bir manzara ile karşılaşmak... Oldu işte birden bire... içim hafifledi, içimi bir sıcaklık kapladı, yüzümde bir gülümseme ile bindim otobüse.
Binmeden de fotoğrafını çektim. Buna kısmetmiş meğer:)
burçin, istanbul
burçin, istanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder